انواع متغیرها و نحوه ی ایجاد و اختصاص مقدار به آن ها در زبان برنامه نویسی جاوا
انواع متغیرها و نحوه ی ایجاد و اختصاص مقدار به آن ها در زبان برنامه نویسی جاوا
پس از این که اولین برنامه جاوای خود را نوشتیم و جمله In the Name of God را در کنسول به نمایش در آوردیم، حال نوبت به درک اصولی Variable ها یا همان متغیرها در زبان برنامه نویسی جاوا می رسد. در واقع متغیرها عناصری در زبان های برنامه نویسی می باشند که می توانند داده ها را در خود ذخیره سازند ۰داده در یک متغیر این قابلیت را دارا است که در هر زمانی توسط برنامه نویس یا کاربر تغییر یابد و از همین رو است که نام متغیر روی آن گذاشته شده است.) برای درک بهتر متغیرها می توانیم جایی در حافظه کامپیوترمان را متصور شویم که یک Value یا مقداری در آن ذخیره می شود. حال اگر مقدار جدیدی جایگزین مقدار قبلی شود، آن مقدار جدید جایگزین مقدار قبلی در حافظه خواهد شد و ما به کلی مقدار قبلی را از دست خواهیم داد.
برای این که بتوانیم در زبان برنامه نویسی جاوا از متغیرها استفاده کنیم می بایست سه نکته را همواره مد نظر داشته باشیم: هر متغیر شامل نوع، نام و مقدار متغیر می باشد (نام هر متغیر واژه ای از جنس Identifier می باشد.) در واقع اگر متغیر ما هر یک از این سه مورد را نداشه باشد، ما یک متغیر ناقص ایجاد کرده ایم.
برای درک بهتر مفهوم متغیرها، همان طور که پیش از این آموزش داده شد، یک برنامه جدید جاوا در محیط IDE خود ایجاد کنید و نام آن را Variables بگذارید. سپس یک کلاس داخل آن ایجاد کرده و نام آن را Variable بگذارید (لازم به ذکر است این اسامی دلخواه هستند فقط نکته ای که لازم است مد نظر قرار داده شود این است که حرف اول نام کلاس به صورت بزرگ نوشته شود.) در واقع ما برای وارد کردن اطلاعاتی از جنس اعداد صحیح داخل برنامه خود می توانیم از یک متغیر از جنس int استفاده کنیم (لازم به ذکر است برای این نوع داده انواع دیگری هم از متغیرها وجود دارند که عبارتند از byte, short, long) همچنین برای ذخیره سازی اطلاعاتی از جنس اعداد اعشاری از نوعی از متغیرها از جنس double استفاده خواهیم کرد (لطفا به حروف بزرگ و کوچک واژگان int و double توجه فرمایید چرا که قبلاً هم گفته شد که زبان برنامه نویسی جاوا CaseSensitive است یا به عبارت دیگر به حروف بزرگ و کوچک حساس می باشد.) علاوه بر متغیر double، ما از متغیر float هم می توانیم برای ذخیره سازی اعداد اعشاری استفاده کنیم با این تفاوت که دقت متغیر double به مراتب بیشتر است (لازم به ذکر است در این سری از آموزش ها برای اعداد صحیح و اعشاری به ترتیب از متغیرهای int و double استفاده خواهیم کرد.)
نکته ای که در مورد متغیرها می بایست مد نظر قرار داد این است که ما برای جلوگیری از طولانی شدن کد خود می توانیم متغیرها را با یکدیگر ادغام نماییم. اما در حین ادغام متغیرها بایستی توجه داشته باشیم که نوع متغیرهایی که می خواهیم با یکدیگر ادغام کنیم می بایست از یک جنس باشد. به طور مثال نمی توانیم یک متغیر از جنس int و یک متغیر از جنس double را با یکدیگر ادغام کنیم. به مثال زیر توجه کنید:
int apple= 8, banana = 10, orange= 12;
در مثال فوق ما سه متغیر از جنس int خواهیم داشت که مقادیر آن ها هم مشخص شده است. چنانچه توجه کرده باشید، در مثال فوق متغیرها به وسیله کاما از یکدیگر جدا شده اند و پس از آخرین متغیر یک علامت ; قرار گرفته است.
زمان هایی در برنامه نویسی پیش خواهد آمد که ما نیاز داریم تا مقادیری از جنس حرف یا کاراکتر را در یک متغیر ذخیره سازیم. برای این منظور می توانیم از متغیری از جنس char استفاده کنیم. به عبارت دیگر، به منظور وارد کردن صرفاً یک کاراکتر یا یکسری از علائم خاص در برنامه خود ما می بایست از متغیر char استفاده کنیم. نکته ای که اینجا می بایست حتماً مد نظر قرار داده شود این است که مقدار مد نظر برای این نوع متغیر حتماً می بایست داخل علامت های ‘ ‘ قرار گیرد.
پس از آشنایی با تعدادی از پرکاربرد ترین متغیرها در زبان جاوا، این نکته را هم می بایست مد نظر داشته باشیم که برای اختصاص دادن مقداری به یک متغیر، ما نیاز داریم تا از علامت = پس از نام متغیر و قرار دادن علامت ; در انتهای دستور استفاده کنیم.
در برنامه نویسی اپلیکیشن برای اندروید و یا وب اپلیکیشن و … ما با شرایطی من جمله آیا کاربر رمز خود را صحیح وارد کرده است؟ آیا کاربر دکمه را فشار داده است؟ و … رو به رو خواهیم شد. در واقع در چنین شرایطی ما به برنامه خود می گوییم که آری رمز صحیح وارد شده و یا آری کاربر دکمه اینتر را فشار داده است. در چنین شرایطی متغیری نیاز داریم تا true و یا false بودن و به عبارتی درست یا اشتباه بودن یک رویداد را برای ما مشخص کند. متغیری از جنس boolean دقیقاً این کار را برای ما انجام خواهد داد.
روش نامگذاری صحیح متغیرها
یکی از بخش هایی که می تواند در برنامه نویسی به ما کمک کند، نحوه ی نام گذاری کلاس ها، متدها و متغیرها است. در این بخش راه کارهایی ارائه خواهد شد که در نام گذاری متغیرها و دیگر بخش های برنامه می تواند اثر بخش باشند. هر متغیر نیاز دارد که یک نام داشته باشد. حال این نام می بایست با یک حرف کوچک شروع شود. نامی که ما برای متغیرهای خود انتخاب می کنیم بایستی مرتبط با اطلاعاتی که قرار است در متغیر ما ذخیره شود باشد. به طور مثال اگر قرار است که ما یک متغیر از جنس int ایجاد کنیم که اطلاعات مربوط به تعداد مسافرین یک هتل را در خود ذخیره سازد، ایجاد متغیری مثل ;int people = 300 اصلاً کار درستی نیست. درست است که کامپایلر به هیچ وجه از ما ایرادی نمی گیرد، اما این در حالی است که عنوان people که ما برای متغیر خود انتخاب کرده ایم توصیف کننده ماهیت متغیر نمی باشد. در عوض، نامگذاری این متغیر به صورت ;int guestNumber = 300 به مراتب بهتر است چرا که این نام نشان دهنده اطلاعاتی است که قرار است در برنامه خود ذخیره سازیم.
در نام گذاری اگر نامی که برای متغیر خود انتخاب می کنیم بیش از یک کلمه باشد ما اجازه نداریم که از فاصله استفاده کنیم بلکه واژگان باید به یکدیگر چسبیده باشند. حال اگر کلیه واژگان به یکدیگر چسبیده باشد خواندن آن ها به مراتب دشوار تر از حالت معمولی خواهد بود. برای این منظور از واژه اول به بعد حرف اول کلیه واژگان را به صورت بزرگ می نویسیم که این کار خواندن نام متغیرها را به مراتب آسان تر خواهد ساخت. به طور مثال به جای نوشتن guestnumber می نویسیم guestNumber که این سبک نامگذاری اصطلاحا camelCase نامیده می شود.
نکته دیگری که در نام گذاری متغیرها می بایست مد نظر قرار داده شود این است که ما اجازه نداریم از علائم Punctuation مثل – و . و , در نام گذاری استفاده کنیم. اکنون برای روشن شدن مطالب بالا، کلیه متغیرها را در قالب یک مثال به صورت زیر نمایش می دهیم:
class Variable {
int appleNumber = 100;
double moneyAmount = 22.3;
char letterName = 'A';
boolean myBoolean = true;
}
در کد فوق مشاهده می کنیم که ما یک متغیر از جنس int داریم که برای ذخیره سازی اعداد صحیح مورد استفاده قرار می گیرد. نام این متغیر appleNumber است به معنی تعداد سیب و مقدار آن ۱۰۰ است. توجه داشته باشیم مقداری که برای این متغیر در نظر گرفته شده است پس از علامت مساوی قرار گرفته و در انتهای این دستور یک علامت ; قرار گرفته است که به معنای پایان دستور می باشد (همانطور که در نامه نگاری با گذاشتن نقطه جمله خود را به پایان می رسانیم در به پایان رساندن یک دستور هم در زبان برنامه نویسی جاوا ما از علامت ; استفاده می کنیم.)
متغیر دوم از جنس double است. به عبارت دیگر، این متغیر می تواند اعداد اعشاری را در خود جای دهد. نامی که برای این متغیر در نظر گرفته شده است moneyAmount به معنای مقدار پول است و مقدار اختصاص داده شده به آن هم ۲۲٫۳ است.
متغیر سومی که ما در برنامه خود استفاده خواهیم کرد از جنس char است. به عبارت دیگر، ما فقط و فقط می توانیم یک حرف یا علامت را در آن جای دهیم. نام این متغیر letterName یا نام حرف است و مقدار آن حرف A است که داخل دو علامت ‘ ‘ قرار گرفته است.
در نهایت یک متغیر از جنس boolean ایجاد می کنیم که نام آن myBoolean است. مقداری که برای این متغیر انتخاب می کنیم true است. به عبارت دیگر هر کجای برنامه که ما نام این متغیر را فرا بخواهیم، این هشدار را به برنامه خود می دهیم که این متغیر true است. به خاطر داشته باشیم که برخلاف متغیرهای char و String متغیر boolean مقدار خود را داخل علامت های ‘ ‘ و ” ” قرار نمی دهیم.
پس از آشنایی با متغیرهای Primitive Type، نوبت به فراگیری اصول به کار گیری String ها در زبان برنامه نویسی جاوا به منظور به نمایش درآوردن تعدادی کاراکتر پشت سر هم یا به عبارت دیگر به نمایش درآوردن یک جمله در کنسول می رسد که در آموزش آتی به طور مفصل مورد بررسی قرار خواهد گرفت.
ممنون از مقاله خوبتون